Week 7: Pediatric ward
Blijf op de hoogte en volg Lisa
06 April 2014 | Kenia, Sondu
Misschien heb je de foto op mijn Facebook al wel voor bij zien komen; deze week heb ik dan ook eindelijk mijn Keniaanse uniform gedragen op stage. Nadat ik passende schoentjes op de markt in Sondu had gekocht, moest ik er maar aan geloven. Jolanda liep er al een tijdje in, waardoor er elke dag aan me werd gevraagd waarom ik er geen een droeg. De hele week werd er tegen me gezegd dat ik er goed uit zag. Altijd goed voor je zelfvertrouwen!
Ik had dan wel het zelfde uniform als de rest, mijn huidskleur blijft bijzonder.
Toen ik de kinderafdeling op kwam, keken alle kindjes me bang aan. Ze dachten vast: ‘wat doet die gekke mzungu hier op de afdeling?’ Ik was bang dat ze allemaal in huilen uit zouden barsten. Na een half uurtje waren ze gelukkig aan me gewend. Ze waren totaal omgeslagen, want ik had ze allemaal om me heen hangen. ‘Mzungu mzungu!’ Ik heb de eerste dag meer de clini clown uitgehangen, dan de verpleegkundige.
Helaas was het niet alleen maar lachen en gek doen. De kinderen liggen er natuurlijk niet voor niets. Meer dan de helft van de kinderen heeft malaria. Verder hebben ze TBC, meningitis, bloedarmoede, ondervoeding, of een combinatie van deze diagnoses.
Er lag 1 jongentje met ernstige brandwonden. Zijn armpje, zijn zij en een deel van zijn gezichtje waren helemaal verbrand. Verschrikkelijk om te zien. Het is trouwens niet zo heel gek dat kinderen hier brandwonden oplopen, als je ziet hoe de mensen hier hun eten koken. Ze maken vaak buiten, laag aan de grond, een vuurtje waar ze hun pan boven hangen. Dit jongentje van 2 jaar had ook een pan met kokend water over zich heen gekregen.
Ik moest assisteren bij het verzorgen van de wonden. Dit ging er nogal hard aan toe en het kind werd stevig vastgehouden zodat het geen kant op kon. Het jongentje had erg veel pijn en moest hard huilen. Ik vond het verschrikkelijk om te zien en ik kon zelf wel een potje janken. Toen het klaar was kreeg hij pas iets tegen de pijn..
Infusen prikken is bij kinderen nog veel lastiger dan bij volwassenen. De venen zijn erg moeilijk te zien. Dat bleek, toen mijn collega in een slagader prikte op het hoofd van een patiëntje. Na een aantal pogingen in de handjes en voetjes, werd het haar er afgeschoren en probeerde hij het op het hoofd. Misschien stel ik me aan, maar ook de manier waarop dit weer ging vond ik verschrikkelijk. De kinderen worden hardhandig vastgehouden. Ik vond het gewoon bijna kindermishandeling. Toen het niet lukte zei mijn collega dat hij kinderen maar irritant vond, omdat ze moesten huilen bij dit soort dingen. Ik vond hem irritant.
Hij vroeg of ik soms ook moest huilen en hij vertelde dat ik niet zoveel medelijden met de kinderen moest hebben. Ik ben er maar niet op in gegaan.
Er was een meisje op de afdeling van 8 maanden die de hele tijd moest lachen als ze mij zeg en moest huilen als ik weer weg ging. Het was echt een super schattig meisje en steeds als er niets anders te doen was ging ik even bij haar zitten, met haar spelen, haar leren lopen, of met de moeder en de andere mensen op de afdeling praten. De dag dat het meisje met ontslag ging kreeg ik de vraag van haar moeder of ik haar dochtertje niet wilde adopteren. Ik moest er om lachen, want ik dacht dat ze een grapje maakte. Maar ze meende het serieus. Ik vroeg of ze haar dochtertje dan niet zou gaan missen. ‘Nee hoor, ik heb nog genoeg andere kinderen’, was het antwoord. Haha, nou ik vind het een schatje, maar dat gaat me iets te ver!
Omdat het op mijn afdeling vrij rustig was, nam ik af en toe ook een kijkje op de Maternity ward (kraamafdeling) waar Jolanda stage liep. Op deze afdeling lag een prematuurtje van 32 weken. De moeder was 14 jaar. Het jongentje had het erg zwaar en omdat zijn hersens nog te onderontwikkeld waren, vergat hij steeds te ademen. Daarom moest hij zo om het kwartier beademd/gereanimeerd worden. Toen ik later nog even ging kijken, was hij overleden.
Toen ik op mijn eigen afdeling was kreeg ik van Jolanda een sms’je dat een
patiënt was overleden. Het was een vrouw van 18 jaar die in verwachting was van een kindje. Ik had haar een dag daarvoor nog gezien en toen riep ze nog: ‘Mzungu, God bless you’ . Ze had verkeerde medicijnen gehad, waardoor ze helemaal was vergiftigd. Moeder en kind hebben het beide niet overleefd.
Mijn collega’s namen me een paar dagen later mee zonder dat ik enig idee had waar we naar toe gingen (dat doen ze wel vaker). Toen we halverwege waren, realiseerde ik me dat we onderweg waren naar het mortuarium. Ze wilden afscheid nemen van het lichaam van de overleden vrouw van 18, dat vandaag werd opgehaald voor de begrafenis. Eigenlijk wilde ik hier niet meer naar toe, maar ik kon het ook niet maken om terug te lopen. Toen we binnenkwamen, was het nog enger dan de vorige keer. Het meisje van 18 lag er heel netjes bij, maar haar doodgeboren baby’tje lag er naast. Verder lag er op het aanrecht nog een lijk dat de politie net binnen had gebracht. Het was een vies gezicht. Dit lijk was het gevolg van een of ander gevecht hier in de buurt en zat helemaal onder het bloed en zo.
Woensdag werd er een gedeelte van het ziekenhuis geopend, dat in Sondu is gebouwd. Father Francis heeft ons uitgenodigd om bij deze opening te zijn. Samen met wat andere studenten en met wat personeel van het ziekenhuis gingen we in een grote schoolbus naar Sondu. Het was echt zo’n ouderwetse schoolbus! Best leuk hoor, maar minder leuk als je de berg af moet van Nyabondo naar Sondu. Dit is met een gewone auto al eng. Toen de bus helemaal scheef hing konden Jolanda en ik ons niet inhouden en we begonnen keihard te gillen. Ik dacht echt dat de bus om zou vallen. De andere mensen in de bus moesten allemaal lachen, want ze vinden er niks engs aan.
Een of andere belangrijke bisschop ging het ziekenhuisje openen en toen hij er aan kwam, had ik het gevoel dat er een koning zou komen. We moesten allemaal in een rij gaan staan en we moesten hem een hand geven. Het was echt zo’n dikke man, die verdacht veel op de paus leek. Ik zat te wachten op het moment dat hij de grond zou kussen, maar helaas. Na een of andere saaie toespraak van die bisschop begon hij echt op zo’n typisch katholiek deuntje (elk woord achter elkaar zingend zonder tussendoor adem te halen) een gebed op te ratelen, waarop iedereen in koor na elke regel antwoordde door te zingen: ‘Jesus hear our prayers’ Na het gebed telde de bisschop tot 3 en na elke tel moesten de mensen 3 keer in hun handen klappen. Ik kreeg echt een beetje de slappe lach van de hele bedoeling. Maar het werd nog mooier! De bisschop ging het ziekenhuisje openen door met zijn kwast de hele tent nat te gooien met water. Op dezelfde manier als dat die gast in de kerk toen de mensen nat gooide. Ik was ook deze keer weer de Sjaak en mijn gezicht was helemaal nat. Terwijl de bisschop de boel aan het nat gooien was, liepen wij als studenten achter hem aan een of ander liedje te zingen. Ze zongen steeds hetzelfde, waardoor wij het na 3 keer horen ook mee konden zingen. De patiënten mochten op de dag van de opening gratis komen voor behandeling. Het was super druk!
Donderdagmiddag kwam de Duitse tandarts Felix samen met zijn vriendin Julia aan in Nyabondo. Het was erg leuk om hem weer te zien. Dit weekend zijn ze in Nyabondo en maandag gaan ze weer terug.
We zijn donderdagavond samen met de andere mzungu’s en een paar Kenianen bij Father Francis thuis uitgenodigd om te dineren.
Het was een erg gezellige avond! Na het eten kwamen er een paar flessen drank op tafel, waaronder een Johnny Walker red label. Onder het door Father Francis bedachte motto ‘Let’s walk together’, moesten we eerst een paar rondjes om te tafel lopen. Vervolgens werd de fles geopend en de hele avond werden er grapjes gemaakt over Johnny Walker. Ik lust eigenlijk helemaal geen whisky, maar we hadden geen keus! Het was al ingeschonken voor ik er erg in had.
Dit weekend zijn we in het VIC hotel om te chillen, te douchen, pizza te eten en bovenal om Jolanda’s verjaardag te vieren!
Liefs
Ik had dan wel het zelfde uniform als de rest, mijn huidskleur blijft bijzonder.
Toen ik de kinderafdeling op kwam, keken alle kindjes me bang aan. Ze dachten vast: ‘wat doet die gekke mzungu hier op de afdeling?’ Ik was bang dat ze allemaal in huilen uit zouden barsten. Na een half uurtje waren ze gelukkig aan me gewend. Ze waren totaal omgeslagen, want ik had ze allemaal om me heen hangen. ‘Mzungu mzungu!’ Ik heb de eerste dag meer de clini clown uitgehangen, dan de verpleegkundige.
Helaas was het niet alleen maar lachen en gek doen. De kinderen liggen er natuurlijk niet voor niets. Meer dan de helft van de kinderen heeft malaria. Verder hebben ze TBC, meningitis, bloedarmoede, ondervoeding, of een combinatie van deze diagnoses.
Er lag 1 jongentje met ernstige brandwonden. Zijn armpje, zijn zij en een deel van zijn gezichtje waren helemaal verbrand. Verschrikkelijk om te zien. Het is trouwens niet zo heel gek dat kinderen hier brandwonden oplopen, als je ziet hoe de mensen hier hun eten koken. Ze maken vaak buiten, laag aan de grond, een vuurtje waar ze hun pan boven hangen. Dit jongentje van 2 jaar had ook een pan met kokend water over zich heen gekregen.
Ik moest assisteren bij het verzorgen van de wonden. Dit ging er nogal hard aan toe en het kind werd stevig vastgehouden zodat het geen kant op kon. Het jongentje had erg veel pijn en moest hard huilen. Ik vond het verschrikkelijk om te zien en ik kon zelf wel een potje janken. Toen het klaar was kreeg hij pas iets tegen de pijn..
Infusen prikken is bij kinderen nog veel lastiger dan bij volwassenen. De venen zijn erg moeilijk te zien. Dat bleek, toen mijn collega in een slagader prikte op het hoofd van een patiëntje. Na een aantal pogingen in de handjes en voetjes, werd het haar er afgeschoren en probeerde hij het op het hoofd. Misschien stel ik me aan, maar ook de manier waarop dit weer ging vond ik verschrikkelijk. De kinderen worden hardhandig vastgehouden. Ik vond het gewoon bijna kindermishandeling. Toen het niet lukte zei mijn collega dat hij kinderen maar irritant vond, omdat ze moesten huilen bij dit soort dingen. Ik vond hem irritant.
Hij vroeg of ik soms ook moest huilen en hij vertelde dat ik niet zoveel medelijden met de kinderen moest hebben. Ik ben er maar niet op in gegaan.
Er was een meisje op de afdeling van 8 maanden die de hele tijd moest lachen als ze mij zeg en moest huilen als ik weer weg ging. Het was echt een super schattig meisje en steeds als er niets anders te doen was ging ik even bij haar zitten, met haar spelen, haar leren lopen, of met de moeder en de andere mensen op de afdeling praten. De dag dat het meisje met ontslag ging kreeg ik de vraag van haar moeder of ik haar dochtertje niet wilde adopteren. Ik moest er om lachen, want ik dacht dat ze een grapje maakte. Maar ze meende het serieus. Ik vroeg of ze haar dochtertje dan niet zou gaan missen. ‘Nee hoor, ik heb nog genoeg andere kinderen’, was het antwoord. Haha, nou ik vind het een schatje, maar dat gaat me iets te ver!
Omdat het op mijn afdeling vrij rustig was, nam ik af en toe ook een kijkje op de Maternity ward (kraamafdeling) waar Jolanda stage liep. Op deze afdeling lag een prematuurtje van 32 weken. De moeder was 14 jaar. Het jongentje had het erg zwaar en omdat zijn hersens nog te onderontwikkeld waren, vergat hij steeds te ademen. Daarom moest hij zo om het kwartier beademd/gereanimeerd worden. Toen ik later nog even ging kijken, was hij overleden.
Toen ik op mijn eigen afdeling was kreeg ik van Jolanda een sms’je dat een
patiënt was overleden. Het was een vrouw van 18 jaar die in verwachting was van een kindje. Ik had haar een dag daarvoor nog gezien en toen riep ze nog: ‘Mzungu, God bless you’ . Ze had verkeerde medicijnen gehad, waardoor ze helemaal was vergiftigd. Moeder en kind hebben het beide niet overleefd.
Mijn collega’s namen me een paar dagen later mee zonder dat ik enig idee had waar we naar toe gingen (dat doen ze wel vaker). Toen we halverwege waren, realiseerde ik me dat we onderweg waren naar het mortuarium. Ze wilden afscheid nemen van het lichaam van de overleden vrouw van 18, dat vandaag werd opgehaald voor de begrafenis. Eigenlijk wilde ik hier niet meer naar toe, maar ik kon het ook niet maken om terug te lopen. Toen we binnenkwamen, was het nog enger dan de vorige keer. Het meisje van 18 lag er heel netjes bij, maar haar doodgeboren baby’tje lag er naast. Verder lag er op het aanrecht nog een lijk dat de politie net binnen had gebracht. Het was een vies gezicht. Dit lijk was het gevolg van een of ander gevecht hier in de buurt en zat helemaal onder het bloed en zo.
Woensdag werd er een gedeelte van het ziekenhuis geopend, dat in Sondu is gebouwd. Father Francis heeft ons uitgenodigd om bij deze opening te zijn. Samen met wat andere studenten en met wat personeel van het ziekenhuis gingen we in een grote schoolbus naar Sondu. Het was echt zo’n ouderwetse schoolbus! Best leuk hoor, maar minder leuk als je de berg af moet van Nyabondo naar Sondu. Dit is met een gewone auto al eng. Toen de bus helemaal scheef hing konden Jolanda en ik ons niet inhouden en we begonnen keihard te gillen. Ik dacht echt dat de bus om zou vallen. De andere mensen in de bus moesten allemaal lachen, want ze vinden er niks engs aan.
Een of andere belangrijke bisschop ging het ziekenhuisje openen en toen hij er aan kwam, had ik het gevoel dat er een koning zou komen. We moesten allemaal in een rij gaan staan en we moesten hem een hand geven. Het was echt zo’n dikke man, die verdacht veel op de paus leek. Ik zat te wachten op het moment dat hij de grond zou kussen, maar helaas. Na een of andere saaie toespraak van die bisschop begon hij echt op zo’n typisch katholiek deuntje (elk woord achter elkaar zingend zonder tussendoor adem te halen) een gebed op te ratelen, waarop iedereen in koor na elke regel antwoordde door te zingen: ‘Jesus hear our prayers’ Na het gebed telde de bisschop tot 3 en na elke tel moesten de mensen 3 keer in hun handen klappen. Ik kreeg echt een beetje de slappe lach van de hele bedoeling. Maar het werd nog mooier! De bisschop ging het ziekenhuisje openen door met zijn kwast de hele tent nat te gooien met water. Op dezelfde manier als dat die gast in de kerk toen de mensen nat gooide. Ik was ook deze keer weer de Sjaak en mijn gezicht was helemaal nat. Terwijl de bisschop de boel aan het nat gooien was, liepen wij als studenten achter hem aan een of ander liedje te zingen. Ze zongen steeds hetzelfde, waardoor wij het na 3 keer horen ook mee konden zingen. De patiënten mochten op de dag van de opening gratis komen voor behandeling. Het was super druk!
Donderdagmiddag kwam de Duitse tandarts Felix samen met zijn vriendin Julia aan in Nyabondo. Het was erg leuk om hem weer te zien. Dit weekend zijn ze in Nyabondo en maandag gaan ze weer terug.
We zijn donderdagavond samen met de andere mzungu’s en een paar Kenianen bij Father Francis thuis uitgenodigd om te dineren.
Het was een erg gezellige avond! Na het eten kwamen er een paar flessen drank op tafel, waaronder een Johnny Walker red label. Onder het door Father Francis bedachte motto ‘Let’s walk together’, moesten we eerst een paar rondjes om te tafel lopen. Vervolgens werd de fles geopend en de hele avond werden er grapjes gemaakt over Johnny Walker. Ik lust eigenlijk helemaal geen whisky, maar we hadden geen keus! Het was al ingeschonken voor ik er erg in had.
Dit weekend zijn we in het VIC hotel om te chillen, te douchen, pizza te eten en bovenal om Jolanda’s verjaardag te vieren!
Liefs
-
06 April 2014 - 11:45
Gerrie Docter:
Jambo Lisa, wat maak jij veel mee zeg!!! Ook wel heel bijzonder dat je dit in zo'n arm land allemaal mag beleven. Wat leven wij dan toch in weelde en wat zul je moeten wennen als je weer terug komt.Maar deze levenservaring die je opgedaan hebt en nog op zult doen pakken ze je nooit meer af en kun je altijd op terug kijken. Wij wensen jou nog hele fijne weken toe in het warme Afrika. Wij denken aan je, en zien iedere week weer uit naar je mooie verslagen. Doeiiiiiii -
06 April 2014 - 13:18
Monique Pak:
Lieve Lisa, je wordt er stil van als je het leest.... Ook van moeders hoor ik heftige verhalen. Je krijgt er zo nu en dan kippenvel van. Wat vreselijk dat die kindertjes zo hardhandig worden aangepakt en wat moeilijk voor jou om dat zo te zien en dat je het niet kan veranderen. Heftig hoor, hoe geef je het allemaal een plekje?... Blijkbaar is een mensenleven er weinig waard en zijn de mensen door alle omstandigheden zo 'gevoelloos' geworden. Fijn dat er ookl veel leuke dingen gebeuren en dat je mensen en kinderen blij kan maken met jou mens-zijn! Heel knap van je!! Doe voorzichtig en geniet ook en bedankt dat je ons hier mee laat leven!
Lieve groeten van ons allemaal xx Mo!
Ps. Henk is inmiddels op 'jou' afdeling aan de slag gegaan voor de komende 4 maanden i.v.m. zwangerschap verlof van één van de collega's daar. Ambulant is door alle bezuinigingen zwaar uitgedund..... -
06 April 2014 - 13:30
Gert:
Ha die Lisa, wat een prachtige en indrukwekkende verslagen. Heftige verhalen die je schrijft maar we zitten ook geregeld met een glimlach je verhalen door te lezen. Bijzonder dat dat zo dicht bij elkaar ligt en hoe je daarmee omgaat. Petje af hoor! Ook Renske geniet van je verhalen (al lezen we niet alles voor...:-)) en vooral de foto's, ze probeert zich helemaal in te beelden waar je bent en wat je meemaakt.
We zien uit naar je volgende verslag. Wat schrijf je die verslagen trouwens leuk zeg. Leest lekker weg..
Hou je taai komende tijd, veel plezier daar en all the best.
Renske wilde tegen je zeggen: "groetjes lieve Lisa en prettig feest" en Marcus vraagt zich vooral af waar Sjeffie is...
Groetjes van Gert&Janine en knuffels van Renske, Marcus en Niklas.
-
06 April 2014 - 21:47
Eefje Versteeg:
Lieve Lisa,
Wat een heftig weekje weer, ongelooflijk!!
Dat een moeder haar kind weg wil geven (aan jou begrijp ik) maar gewoon kwijt wil, daar zijn geen woorden voor , alsof het een pop is. En doe moeder van 18 met dat kindje wat overleden is en weer dat motuarium ............ Heel moeilijk allemaal!
En die bus die zo scheef ging , echt schrikken!!
We zitten weer vol bewondering je verslag te lezen en dan ben je wel toe aan een stevige Whisky. Ook fijn dat Jolanda jarig was, toch nog even tijd voor een feestje.
Jij de 28ste deze maand, we vergeten je niet hoor.
Je leert er veel maar wordt wel voor de leeuwen gegooid zeg.
Het is in ieder geval geen saaie stage en wat een cultuur verschil met ons zeg.
Ik wens je weer een goede week en kracht en wijsheid!!
Liefs Eefje. -
06 April 2014 - 21:47
Eefje Versteeg:
Lieve Lisa,
Wat een heftig weekje weer, ongelooflijk!!
Dat een moeder haar kind weg wil geven (aan jou begrijp ik) maar gewoon kwijt wil, daar zijn geen woorden voor , alsof het een pop is. En doe moeder van 18 met dat kindje wat overleden is en weer dat motuarium ............ Heel moeilijk allemaal!
En die bus die zo scheef ging , echt schrikken!!
We zitten weer vol bewondering je verslag te lezen en dan ben je wel toe aan een stevige Whisky. Ook fijn dat Jolanda jarig was, toch nog even tijd voor een feestje.
Jij de 28ste deze maand, we vergeten je niet hoor.
Je leert er veel maar wordt wel voor de leeuwen gegooid zeg.
Het is in ieder geval geen saaie stage en wat een cultuur verschil met ons zeg.
Ik wens je weer een goede week en kracht en wijsheid!!
Liefs Eefje. -
11 April 2014 - 10:40
Hilde:
Hallo Lisa,
Wat een indrukwekkende verhalen. Er komt heel veel op je af als ik dat zo lees. Petje af hoor als ik lees dat je moet assisteren bij kinderen die heel veel pijn hebben en pas na die tijd pijn stilling krijgen en hardhandige werkwijzes van mensen. Ik kan me heel goed voorstellen dat dat wel veel met je doet.
Heel veel lief en wijsheid van ons
Hilde
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
