Week 11: Laatste week maternity
Door: Lisa
Blijf op de hoogte en volg Lisa
04 Mei 2014 | Kenia, Sondu
Mijn 21e verjaardag mocht ik afgelopen maandag in Kenia vieren! Het lijkt er op dat vrij weinig mensen hier hun verjaardag vieren. Telkens als ik vertelde dat ik jarig was, kreeg ik als antwoord: ‘Ok, what did you bring for me?’. Eén Keniaan heeft mijn dag goed gemaakt door voor me te zingen! En Jolanda heeft een prachtige verjaardags-stoel voor me gemaakt, haha. Het was een rare dag waarop ik mijn familie en vrienden toch even extra miste. De lieve berichtjes uit Nederland zorgden er voor dat ik me toch jarig voelde, heel erg bedankt daarvoor!
Deze week heb ik mijn laatste weekje op de kraamafdeling gehad. Het was weer heerlijk druk op de afdeling en ik heb het erg naar mijn zin gehad mede dankzij een aantal lieve collega’s! Een verpleegkundige van een jaar of 50 heb ik tot mijn lievelingszuster verkozen. Het is altijd dikke schik op de afdeling als ik samen met haar werk.
Toen ik de baby van de bevalling van die ochtend naar de moeder aan het brengen was, hoorde ik mijn lievelingszuster vanaf de andere kant van de afdeling roepen: ‘Lieeees come!’ (een van de weinige mensen hier die me geen Atieno of mzungu noemt) Ik liep met haar mee zonder dat ik enig idee heb waar we naar toe gingen. Voordat ik het wist zat ik in de ambulance. We moesten een patiënt ophalen in een ziekenhuisje vlak bij Kisumu. Met volle snelheid en loeiende sirenes reden we de berg af. Ik moet zeggen dat het, ondanks de hoge snelheid in combinatie met de slechte wegen, best wel vet was!
Eenmaal aangekomen in het ziekenhuisje, troffen we een hoogzwanger meisje van 16 jaar aan. Het meisje moest voor een keizersnede naar de OK in Nyabondo worden gebracht, omdat het ziekenhuisje daar er geen had. Het meisje had erg veel pijn in de ambulance en even dacht ik dat ze alsnog in de ambulance zou bevallen.
Toen we in Nyabondo aankwamen, hebben we ons snel omgekleed en een half uurtje later werd er een meisje geboren. Aan mij weer de taak om het naar de afdeling te brengen en om de controles te doen. Oh, wat blijft dat toch geweldig om te doen! Ik begin altijd helemaal te stralen als ik weer zo’n pasgeboren baby in mijn armen heb. Het meisje is trouwens naar me vernoemd! Dit keer kreeg ze mijn Keniaanse naam: Atieno. Toen de moeder die vanochtend van een meisje was bevallen hoorde dat het kindje naar me vernoemd werd zei ze: ‘Ik wil mijn kindje ook naar jou vernoemen’. Dus zij heet nu Liz! Haha, zo apart he hoe makkelijk ze hier zijn in het kiezen van een naam.
Helaas werd ik er deze week aan herinnerd dat een bevalling niet altijd een goede afloop heeft. Over het ziekenhuisterrein klonk opeens een alarm. Er werd geschreeuwd dat ik handschoenen aan moest trekken en naar de OPD moest rennen. We troffen een zwanger meisje aan op een brancard. ‘Theatre, theatre, c-section!!’, werd er geroepen. Mijn collega ging de spullen klaar maken en ik bracht met een andere verpleegkundige de patiënt zo snel mogelijk naar de OK. De verpleegkundige was zeiknat van het zweet en ze schreeuwde van alles tegen de patiënt. Ze was boos, omdat de zwangere vrouw niet deed wat er werd gezegd. Ik wist niet wat ik zag, de patiënt kreeg gewoon een paar klappen van de verpleegkundige. De vrouw moest snel klaar gemaakt worden voor de OK, terwijl ze buiten op een brancard lag. Toen ik de verpleegkundige assisteerde met het zetten van een katheter, zag ik opeens dat de navelstreng er uit hing. Ik voelde aan de navelstreng, maar ik kon geen hartslag voelen. Het leek er op dat de baby al was overleden..
Een half uur later, stond ik inderdaad met een dode baby in mijn handen. Al had ik me hier op voorbereid, het was toch wel even slikken. De baby had de navelstreng twee keer om haar nek, waardoor ze is gestikt.
We hebben de baby toch maar uitgezogen en de verpleegkundige riep dat ik moest beginnen met reanimeren, dan zou zij het zuurstof masker ophalen. Oké, ik moest dus een baby gaan reanimeren.. Gek genoeg begin je in zo’n situatie toch meteen te handelen. Toen de verpleegkundige het zuurstof masker had gevonden, bleek dat het mondstuk ontbrak. Met mijn handschoen moest ik dus het mondstuk gaan vormen. This is Kenya…
Helaas heeft de baby het niet overleefd. Eigenlijk had ik ook niet verwacht dat een reanimatie nog zin zou hebben, maar we hebben toch gedaan wat we konden doen. Het is toch wel heel naar hoor om zo’n dood baby’tje vast te hebben. Ik vond het wel heel bijzonder om het kindje schoon te maken en om de laatste zorg te leveren. Toen moest ik het kindje naar de afdeling brengen. Dat vond ik misschien nog wel het ergst. De familieleden stonden te wachten op het kindje en niemand wist nog dat ze een dode baby zouden treffen. Ik liep met de baby in een doek gewikkeld en een brok in mijn keel naar binnen. Nieuwsgierige familieleden konden aan mijn gezicht wel aflezen dat er iets niet goed was en ze vroegen: ‘What’s wrong?’. Ik heb ze maar even meegenomen naar een kamertje, want alle andere patiënten zaten ook nieuwsgierig mee te luisteren. ‘I’m sorry’ was op dat moment even het enige wat ik uit kon brengen. Ze wisten daarmee ook genoeg. Ik heb ze de baby laten zien en daarna zo rustig mogelijk uitgelegd waarom de baby het niet had overleefd. Ik moest zelf mijn tranen inhouden. Gelukkig kreeg ik hulp van de verpleegkundige die op dat moment binnen kwam lopen. Ik hoefde het dus niet helemaal alleen te doen. Er hing een gespannen sfeer.. totdat de tante van de baby opeens zei: ‘Het is een mooie baby, net als haar moeder. En weetje? Ze lijkt ook op de mzungu!’ Toen moesten we gek genoeg allemaal lachen. Samen met de familieleden hebben we het lijkje in een doek gewikkeld. De verpleegkundige zei dat ik het maar even in de kast moest leggen en de deur op slot moest doen, want anders kwamen er katten op af. WHAT? Een dode baby in de kast? Omdat er katten op af kunnen komen? Wat is dit nou weer.. Ik werd misselijk van het idee. Maar goed, sommige dingen moet je maar gewoon accepteren en ik heb gedaan wat me opgedragen werd.
Dit weekend zijn we naar Kisumu geweest om ons visum te verlengen. Eerst met de pikipiki naar Sondu, vervolgens in een overvolle matatu naar Kisumu en toen met de tuk tuk Naar de immigratiedienst. Reizen met het Keniaanse openbaar vervoer blijft een bijzondere ervaring! De tuk tuk bestuurder vroeg of ik wilde proberen om zo’n ding te besturen. Dat liet ik mij geen tweede keer vragen. Aan de linkerkant van de weg rijden in het chaotische verkeer in Kenya is een behoorlijke uitdaging, maar een super leuke ervaring. Toen ik vroeg of we geen problemen zouden krijgen als de politie ons zag zei hij dat ik me geen zorgen moest maken. De politie zou alleen maar moeten lachen als hij een mzungu achter het stuur zou zien zitten. En als iets niet goed zou gaan, zat de bestuurder altijd nog naast me om me te helpen.
Helaas is het niet meteen gelukt om ons visum te verlengen en moeten we volgende week weer die kant op. Een voordeel was wel dat we nu de rest van de dag aan het zwembad hebben kunnen liggen.
Zaterdag zijn we naar het Victoria lake geweest. We hebben met een bootje over het meer gevaren en we hebben nijlpaarden gespot! Het was echt een heerlijke dag.
Morgen begin ik op de Out Patient Department (OPD), een soort eerste hulp. Ik ben benieuwd wat deze week ons weer gaat brengen.
Liefs Lisa
Deze week heb ik mijn laatste weekje op de kraamafdeling gehad. Het was weer heerlijk druk op de afdeling en ik heb het erg naar mijn zin gehad mede dankzij een aantal lieve collega’s! Een verpleegkundige van een jaar of 50 heb ik tot mijn lievelingszuster verkozen. Het is altijd dikke schik op de afdeling als ik samen met haar werk.
Toen ik de baby van de bevalling van die ochtend naar de moeder aan het brengen was, hoorde ik mijn lievelingszuster vanaf de andere kant van de afdeling roepen: ‘Lieeees come!’ (een van de weinige mensen hier die me geen Atieno of mzungu noemt) Ik liep met haar mee zonder dat ik enig idee heb waar we naar toe gingen. Voordat ik het wist zat ik in de ambulance. We moesten een patiënt ophalen in een ziekenhuisje vlak bij Kisumu. Met volle snelheid en loeiende sirenes reden we de berg af. Ik moet zeggen dat het, ondanks de hoge snelheid in combinatie met de slechte wegen, best wel vet was!
Eenmaal aangekomen in het ziekenhuisje, troffen we een hoogzwanger meisje van 16 jaar aan. Het meisje moest voor een keizersnede naar de OK in Nyabondo worden gebracht, omdat het ziekenhuisje daar er geen had. Het meisje had erg veel pijn in de ambulance en even dacht ik dat ze alsnog in de ambulance zou bevallen.
Toen we in Nyabondo aankwamen, hebben we ons snel omgekleed en een half uurtje later werd er een meisje geboren. Aan mij weer de taak om het naar de afdeling te brengen en om de controles te doen. Oh, wat blijft dat toch geweldig om te doen! Ik begin altijd helemaal te stralen als ik weer zo’n pasgeboren baby in mijn armen heb. Het meisje is trouwens naar me vernoemd! Dit keer kreeg ze mijn Keniaanse naam: Atieno. Toen de moeder die vanochtend van een meisje was bevallen hoorde dat het kindje naar me vernoemd werd zei ze: ‘Ik wil mijn kindje ook naar jou vernoemen’. Dus zij heet nu Liz! Haha, zo apart he hoe makkelijk ze hier zijn in het kiezen van een naam.
Helaas werd ik er deze week aan herinnerd dat een bevalling niet altijd een goede afloop heeft. Over het ziekenhuisterrein klonk opeens een alarm. Er werd geschreeuwd dat ik handschoenen aan moest trekken en naar de OPD moest rennen. We troffen een zwanger meisje aan op een brancard. ‘Theatre, theatre, c-section!!’, werd er geroepen. Mijn collega ging de spullen klaar maken en ik bracht met een andere verpleegkundige de patiënt zo snel mogelijk naar de OK. De verpleegkundige was zeiknat van het zweet en ze schreeuwde van alles tegen de patiënt. Ze was boos, omdat de zwangere vrouw niet deed wat er werd gezegd. Ik wist niet wat ik zag, de patiënt kreeg gewoon een paar klappen van de verpleegkundige. De vrouw moest snel klaar gemaakt worden voor de OK, terwijl ze buiten op een brancard lag. Toen ik de verpleegkundige assisteerde met het zetten van een katheter, zag ik opeens dat de navelstreng er uit hing. Ik voelde aan de navelstreng, maar ik kon geen hartslag voelen. Het leek er op dat de baby al was overleden..
Een half uur later, stond ik inderdaad met een dode baby in mijn handen. Al had ik me hier op voorbereid, het was toch wel even slikken. De baby had de navelstreng twee keer om haar nek, waardoor ze is gestikt.
We hebben de baby toch maar uitgezogen en de verpleegkundige riep dat ik moest beginnen met reanimeren, dan zou zij het zuurstof masker ophalen. Oké, ik moest dus een baby gaan reanimeren.. Gek genoeg begin je in zo’n situatie toch meteen te handelen. Toen de verpleegkundige het zuurstof masker had gevonden, bleek dat het mondstuk ontbrak. Met mijn handschoen moest ik dus het mondstuk gaan vormen. This is Kenya…
Helaas heeft de baby het niet overleefd. Eigenlijk had ik ook niet verwacht dat een reanimatie nog zin zou hebben, maar we hebben toch gedaan wat we konden doen. Het is toch wel heel naar hoor om zo’n dood baby’tje vast te hebben. Ik vond het wel heel bijzonder om het kindje schoon te maken en om de laatste zorg te leveren. Toen moest ik het kindje naar de afdeling brengen. Dat vond ik misschien nog wel het ergst. De familieleden stonden te wachten op het kindje en niemand wist nog dat ze een dode baby zouden treffen. Ik liep met de baby in een doek gewikkeld en een brok in mijn keel naar binnen. Nieuwsgierige familieleden konden aan mijn gezicht wel aflezen dat er iets niet goed was en ze vroegen: ‘What’s wrong?’. Ik heb ze maar even meegenomen naar een kamertje, want alle andere patiënten zaten ook nieuwsgierig mee te luisteren. ‘I’m sorry’ was op dat moment even het enige wat ik uit kon brengen. Ze wisten daarmee ook genoeg. Ik heb ze de baby laten zien en daarna zo rustig mogelijk uitgelegd waarom de baby het niet had overleefd. Ik moest zelf mijn tranen inhouden. Gelukkig kreeg ik hulp van de verpleegkundige die op dat moment binnen kwam lopen. Ik hoefde het dus niet helemaal alleen te doen. Er hing een gespannen sfeer.. totdat de tante van de baby opeens zei: ‘Het is een mooie baby, net als haar moeder. En weetje? Ze lijkt ook op de mzungu!’ Toen moesten we gek genoeg allemaal lachen. Samen met de familieleden hebben we het lijkje in een doek gewikkeld. De verpleegkundige zei dat ik het maar even in de kast moest leggen en de deur op slot moest doen, want anders kwamen er katten op af. WHAT? Een dode baby in de kast? Omdat er katten op af kunnen komen? Wat is dit nou weer.. Ik werd misselijk van het idee. Maar goed, sommige dingen moet je maar gewoon accepteren en ik heb gedaan wat me opgedragen werd.
Dit weekend zijn we naar Kisumu geweest om ons visum te verlengen. Eerst met de pikipiki naar Sondu, vervolgens in een overvolle matatu naar Kisumu en toen met de tuk tuk Naar de immigratiedienst. Reizen met het Keniaanse openbaar vervoer blijft een bijzondere ervaring! De tuk tuk bestuurder vroeg of ik wilde proberen om zo’n ding te besturen. Dat liet ik mij geen tweede keer vragen. Aan de linkerkant van de weg rijden in het chaotische verkeer in Kenya is een behoorlijke uitdaging, maar een super leuke ervaring. Toen ik vroeg of we geen problemen zouden krijgen als de politie ons zag zei hij dat ik me geen zorgen moest maken. De politie zou alleen maar moeten lachen als hij een mzungu achter het stuur zou zien zitten. En als iets niet goed zou gaan, zat de bestuurder altijd nog naast me om me te helpen.
Helaas is het niet meteen gelukt om ons visum te verlengen en moeten we volgende week weer die kant op. Een voordeel was wel dat we nu de rest van de dag aan het zwembad hebben kunnen liggen.
Zaterdag zijn we naar het Victoria lake geweest. We hebben met een bootje over het meer gevaren en we hebben nijlpaarden gespot! Het was echt een heerlijke dag.
Morgen begin ik op de Out Patient Department (OPD), een soort eerste hulp. Ik ben benieuwd wat deze week ons weer gaat brengen.
Liefs Lisa
-
04 Mei 2014 - 21:11
Mama:
Lieve Lisa, wat een week heb je weer achter de rug. Moeilijke momenten ook, ook met dat overleden babytje.... Ben blij dat we zoveel contact kunnen hebben steeds, leuk he dat je de kerkdienst kon volgen vanavond. Sterkte weer de komende week op de OPD zal ongetwijfeld weer een heftig weekje worden. Liefs van ons allemaal! xxxx
-
04 Mei 2014 - 21:41
Eefje Versteeg:
Hoi Lisa,
Gefeliciteerd met je naamgenootjes weer! Wat leuk dat ze zo spontaan namen geven, maar het zegt iets over jou!! Super joh!
Weer een heftig weekje en wat zielig van dat doodgeboren kindje........... Vreselijk !!
Gelukkig kreeg je bijstand van een collega, pffffff........ Niet gemakkelijk zeg!!
Dan nog in een kast leggen, brrrrrr je zal er wateren pakken onverwachts......... ??
Je doet zo je best en nu naar de OPD, daar zal je ook wel weer jet één en ander beleven, erg mooi om je elfde verslag weer te lezen en we kijken al weer uit maar het volgende verslag.
Nou lieverd, alle goeds en toi , toi, toi deze week!!
Succes met alles en je leert heel veel en iedereen staat in de rij om jou als nurse te krijgen, haha !
Leuke foto's in de tuk tuk en mooie foto's aan Victoria lake, fijn dat je ons mee laat genieten, echt leuk!!
Verder dikke knuffel en een goede week van ons toegewenst!
Xxxxx ban Cor, Eefje, Robert, Corina en Maarten. -
04 Mei 2014 - 22:44
Wina Leusink:
Lisa wat maak jij veel mee zeg! Leerzaam maar ook heel heftig zeg! Veel succes op de nieuwe afdeling! Groetjes,Wina. -
04 Mei 2014 - 23:13
Anita Siemerink:
Hey Lisa,
wat een indrukwekkend verslag heb je geschreven! Over je verjaardag, je hulp bij bevallingen, naamgenoten :) en de baby die was overleden... Wat zal dit alles ook veel doen met je eigen emoties!
Zo te lezen sla je je er moedig door heen. Heb nog een goede tijd, daar. Geniet van alle fijne dingen en van hieruit ook een bemoediging voor de dipjes!
Gaaf dat we vanavond in de kerk voorbede voor je konden doen en je dit ook mee kon luisteren!
Liefs, Anita -
05 Mei 2014 - 09:04
Miranda Van Doleweerd:
Hoi Lisa ik heb weer met veel interesse je weekverslag gelezen. Je schrijft echt superleuk. Opnieuw succes voor de komende week en de hartelijke groeten. -
05 Mei 2014 - 14:16
Ans Van Loo:
Dag Lisa,
Ik lees altijd met veel interesse je belevingen. Mooi, maar ook heftig hoor. Maak er een mooie tijd en ervaring van daar in Kenia. Zo'n kans krijg je niet snel weer. Veel zegen voor jou. -
05 Mei 2014 - 16:21
Natasja Harderwijk:
Wat een indrukwekkend verslag heb je weer geschreven.
Mooie dingen, maar ook hele heftige belevenissen..
Heel veel succes nog in Kenia! :)
-
12 Mei 2014 - 16:58
Tine Klop:
Ha Lisa,
Af en toe geniet ik ook mee van wat je schrijft. Wat doe jij mooie ervaringen op zeg! Nog gefeliciteerd met je verjaardag en nog succes verder in Kenia.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
