Week 9: Laatste week kinderafdeling

Allereerst wil ik jullie allemaal een heel fijn Pasen toewensen. Voor mij zit paaseieren zoeken of eten er dit jaar helaas niet in. Gelukkig draait Pasen voornamelijk om iets anders, waar wereldwijd bij stil gestaan wordt. Ik heb mij laten vertellen dat het hier in Kenia in de katholieke kerk een ritueel is om hele wandeltochten af te leggen terwijl er een kruis wordt gedragen. Een persoon draagt het kruis en de rest loopt er achter aan. Als de persoon echt moe wordt, wordt het kruis aan iemand anders gegeven. Het zou Kenia niet zijn, als dit niet gepaard ging met een hoop geluid. Toen we vandaag over de markt in Nyabondo liepen, zagen we een groepje mensen het paasfeest vieren door te dansen, te zingen en muziek te maken op straat. Vanuit ons huisje konden we dit al horen. Zo ging het de hele dag door.

Genoeg over Pasen, ik zal jullie wat vertellen over afgelopen week.

Mijn laatste weekje op de kinderafdeling zit er helaas al weer op. Al was het weer een vrij rustige week op de afdeling (met maar 7 patiëntjes), ik heb het erg naar mijn zin gehad. Het is vooral mooi om verbetering bij de kinderen te zien. Sommigen lagen de eerste week nog doodziek op bed, terwijl ze nu lachend over de afdeling heen rennen.

Toen ik maandag Jolanda op ging halen voor een pauze, werd ons verteld dat we eerst mee moesten naar de OK om een baby op te vangen van een keizersnede.
We moesten echt mee, want er was niemand anders die het kon doen. Dat was nou niet echt het geval, want we stonden uiteindelijk met 4 verpleegkundigen in de OK. Er was nog maar 1 paar handschoenen, die een andere verpleegkundige aan had, dus we konden eigenlijk helemaal niks doen. De verpleegkundige die de handschoenen aan had was zich er zelf volgens mij niet van bewust dat zij de gene was die het kindje op moest gaan vangen, want toen de baby werd geboren was ze hier totaal niet op voorbereid. De dokter schreeuwde met de baby in zijn hand dat ze op moest schieten. Het was een gestress en een gedoe. De verpleegkundige pakte de baby uit de handen van de dokter, maar de baby zat nog vast met de navelstreng. Ze trok zo hard dat de navelstreng knapte! Ik schrok me kapot. Het enige wat ik zag was een groot bloedbad en ik had geen idee hoe ernstig zoiets zou kunnen zijn. Ik kreeg iets mee dat het kindje het benauwd zou hebben. Er werd wat naar mij geschreeuwd wat ik niet kon verstaan. Ik kon ook niks doen, want er waren geen handschoenen. Als er stress is kunnen de mensen hier opeens geen Engels meer praten. En mijn Swahili is nou ook nog niet zo goed dat ik alles kan verstaan. Gelukkig is het allemaal goed gegaan. De communicatie onder het personeel was alleen vrij ver te zoeken.

Deze week werd ik verrast door een bekende. Het patiëntje dat ik had kunnen adopteren vorige week, kwam samen met haar moeder speciaal voor mij terug naar de afdeling. Ze had een hele tas vol met bananen voor me meegenomen en ik moest en zou deze van haar aannemen. Mercy, het meisje, stak meteen haar armpjes naar me uit. Ze herkende me nog! Gelukkig had ik vanuit Nederland wat baby kleertjes meegenomen. Ik ben naar huis gegaan en heb een T-shirtje opgehaald en dit aan haar gegeven.

Toen ik op de OPD (een soort eerste hulp) liep, werd er een jongen van 12 jaar door zijn opa en oma gebracht. Hij had een munt van 20 shilling ingeslikt. Hij had veel moeite om lucht te krijgen. Een Heimlichgreep had geen enkel effect. Toen werd besloten om snel een X-ray te maken, zodat ze konden zien waar de munt precies zat. Als er dan nog tijd was, zou de munt met een spoedoperatie worden verwijderd. Helaas was het al te laat en de jongen stikte. Hij viel op de grond neer vlak naast het ziekenhuis. Alles ging als een waas langs mij heen. Het lichaam van de jongen werd op een brancard gelegd en zonder hem ook maar met iets af te dekken reden we hem naar het mortuarium. De plek waar ik hoop na vandaag echt never nooit meer te komen. Iedereen (inclusief kleine kinderen) konden het lijk zien. De oma ging helemaal kapot van verdriet. Haar kleren ook trouwens. Ze scheurde haar kleren kapot, zoveel pijn en verdriet had deze vrouw. Haar echtgenote werd woedend op zijn vrouw. Zij was een moordenaar en het was haar schuld dat hun kleinzoon was overleden. De ouders van de jongen wisten overigens nog nergens van. Een broer van de jongen was er ook bij. Hij pakte zijn broertje vast en schudde hem door elkaar. Toen hij zich realiseerde dat zijn broertje echt niet meer wakker werd, gooide hij zichzelf op de grond en begon heel hard te huilen. Hartverscheurend om te zien..

Een kwartiertje na het hele gebeuren stond ik buiten voor de OPD voor me uit te staren. Ik kon even geen woord uitbrengen na wat ik had gezien. Er kwamen meteen collega’s naar me toe die me nieuwsgierig aankeken en vroegen: ’Heb je al gehuild mzungu?’ Wat is dat nu weer voor een vraag. Ik zei dat ik niet huilde maar dat ik wel zou kunnen huilen. Toen ze vroegen waarom, zei ik dat zoiets als dit toch gewoon ontzettend verdrietig is. Ik had niet zoveel zin om er verder op in te gaan, dus ik ben maar weggelopen.

Toen ik weer op de kinderafdeling kwam, werd er meteen weer een lach op mijn gezicht getoverd door een patiëntje dat met openstaande armpjes naar me toe kwam rennen en schreeuwde: ‘Mammieeeeee!’. Ik heb het ventje opgetild en ik heb hem lekker geknuffeld.

Donderdag zijn we een dagje naar Kisumu geweest om wat boodschappen te doen. Ik had een collega beloofd om bij haar langs te komen om haar kindje te zien. Dus toen we weer thuis waren ben ik naar haar huisje gegaan. Zij woont ook hier op het compound. Super leuk om zo een kijkje te nemen hoe de mensen hier wonen.
Toen ik in het huisje kwam, kreeg ik meteen het kindje in mijn armen gedrukt.
Er kwamen nog wat andere collega’s met hun kinderen en we hebben even gezellig wat gedronken.

Mijn laatste dag op de kinderafdeling was erg gezellig. Ik had stickers meegenomen voor de kinderen en niet veel later zaten alle armpjes, gezichtjes, en infuusjes volgeplakt. Er was weinig werk te doen, dus heb ik wat liedjes gezongen met de kinderen. Mijn vakantiebijbelweek ervaring kwam goed van pas. Ik heb ze een nieuw liedje geleerd: ‘Who is the king of the jungle’. Vooral de ‘oeh, oeh’ en de ‘blub, blub’ waren een groot succes. Niet alleen bij de kinderen trouwens. Collega’s wilden het liedje ook leren, zodat ze het voor hun eigen kinderen konden zingen.

Eind van de week werd ook de jongen die begin deze week was overleden opgehaald voor de begrafenis. Hoe dat er aan toe gaat, blijft een bijzonder gebeuren. De kist werd bovenop een busje vastgemaakt, naast een paar enorme speakers welke een hoop herrie produceerden. Het busje zat helemaal vol met gillende/zingende mensen die probeerden boven het geluid van de speakers uit te komen.

Op goede vrijdag zouden we samen met wat collega’s gaan eten. Wij hadden spaghetti gemaakt en zij zouden voor kip zorgen. Toen we bij hen aankwamen, was er echter maar 1 iemand, haha. De andere twee waren opeens naar hun familie gegaan. Uiteindelijk werden er twee andere collega’s gebeld. We hebben en gezellig avondje gehad met verschillende soorten muziek. We begonnen de avond met Swahili muziek met clips waarin Keniaanse achterwerken goed in beeld werden gebracht en we eindigden met gospel. Tja, het was immers goede vrijdag..

Morgen begin ik op de Maternity ward (kraamafdeling). Ik ben benieuwd!

Tot volgende week weer!

Liefs Lisa