Week 8: Time flies

Elke week verbaas ik mij er weer over hoe snel de tijd gaat hier. We zitten al weer 8 weken in Kenia, wat betekent dat we zo ongeveer op de helft zitten.

We zijn de week prima begonnen, namelijk: met een stuk taart in het Vic hotel, (waar we inmiddels bekend zijn onder het personeel) om Jolanda’s verjaardag te vieren. Na een lang weekend genieten moesten we dinsdag weer gewoon aan de bak op de afdeling.

Normaal gesproken staan er zo’n 15 studenten plus een verpleegkundige op de afdeling. De meeste studenten zijn nu op school en de verpleegkundige was druk op de maternity afdeling aan het werk. Dat zorgde er voor dat ik deze week veel alleen op de afdeling heb gestaan. Eindelijk voelde ik me echt nuttig op de afdeling. Soms heb ik even een student van een andere afdeling er bij geroepen, bijvoorbeeld om medicijnen te laten controleren.

Vincent kwam me helpen om een infuus te prikken bij een, volgens het personeel, erg lastig meisje. Het meisje werkte namelijk totaal niet mee en ze wilde absoluut geen infuus. Krijsen, schreeuwen, schoppen. Moeder en Vincent hielden haar vast en wanneer ze begon te huilen kreeg ze een klap. Natuurlijk werd het kind alleen maar bozer en verdrietiger hierdoor. Ik stelde voor dat we het misschien beter over een uurtje weer konden proberen.
Een uur later ging ik even bij het meisje aan haar bed zitten en ging met haar praten. Ondertussen wenkte ik Vincent dat hij de spullen moest pakken voor het infuus. Het meisje had helemaal niks door en ze had nog geen naald gezien. Toen zei ik dat ze gewoon met mij door moest praten, maar dat ze ondertussen wel het infuus zou krijgen. Eerst was ze een beetje bang en keek angstig naar de naald. Toen deed ik mijn hand voor haar ogen, zodat ze alleen nog naar mij kon kijken. Ze moest lachen, want het was net alsof niemand ons mocht zien zei ze haha. Uiteindelijk rolden er een paar traantjes over haar wangen toen de naald er in ging, maar ze was hartstikke flink! Vincent zei: ‘Lisa why is she not crying, this is magic’. Hahaha. Vanaf dat moment moet ik steeds mee wanneer een kind een infuus krijgt, om het kind rustig te houden. Magic wil ik het niet noemen. Volgens mij zou elke Nederlandse verpleegkundige het anders aan pakken dan hoe zij het hier doen, maar goed.

Een van de taken die bij de kinderafdeling hoort is het wassen van Pamela. Pamela is een gehandicapte vrouw van een jaar of 40 die zo ongeveer haar hele leven al in het ziekenhuis woont. De moeder van Pamela accepteerde geen gehandicapt kind, dus het ziekenhuis heeft haar ‘geadopteerd’. Het is alleen eerder een huisdier dan een mens. Ze ligt in een stinkkamertje van 1 bij 0,5 meter in haar eigen poep te meuren. Je kunt je wel voorstellen dat het wassen van Pamela niet echt een pretje is. Als je haar kamertje binnenkomt, ga je bijna over je nek door die lucht. Het is ongeveer hetzelfde als dat je een konijnenhok gaat verschonen waar al 2 maanden een konijn in gescheten heeft. Maar goed, het is natuurlijk hartstikke zielig. Dat mag trouwens niet gezegd worden, want ze moet blij zijn dat ze hier mag wonen.


Regelmatig kwam er iemand langs op de afdeling om me gezelschap te houden, wanneer het rustig was. Toen ik mijn dagelijkse Swahili les van collega Tom kreeg, kreeg hij opeens telefoon. Ik hoorde hem zeggen: ‘Ok doctor, yes doctor, bye doctor’, en ik wist meteen wie er aan de andere kant van de lijn sprak. De dokter der dokters: Dr. Ouma. Deze (grote en gespierde) man staat echt boven al het personeel in het ziekenhuis en volgens mij is iedereen bang voor hem. Op de Maternity afdeling was een vrouw die per direct een keizersnede wilde, zonder dat hier echt een redelijke indicatie voor was. Maar mevrouw was vriendjes met de dokter en met een van de verpleegkundigen. Dat betekent hier blijkbaar dat je alles voor elkaar krijgt. Tom en ik werden meteen die kant op gestuurd want er moest een hoop geregeld worden voor madame. (Vrienden maken is hier dus belangrijk, ik zal het onthouden. Mocht ik hier ziek worden…)

Deze week heb ik weer een stuk of 3 keizersneden gezien. Bij de laatste twee keizersneden zei de verpleegkundige van de Maternity: ‘Ok, the blacks can go, and the wazungu will stay!’ Dat betekende dat Jolanda en ik de baby’s moesten opvangen. Er waren twee keizersneden. De eerste keer heeft Jolanda de baby opgevangen en de tweede keer heb ik het gedaan.
Daar sta je dan met een doek in je handen, met je neus bovenop een keizersnede, te wachten tot de baby in je handen word gedrukt.
We moesten de baby schoonmaken, de navelstreng doorknippen, longentjes uitzuigen, zalf op de oogjes doen, wegen, beoordelen etc. Wat is dat super leuk om te doen zeg! Gelukkig is alles goed gegaan. Het overviel ons een beetje en we hadden niet echt tijd om er over na te denken. Voor we het wisten stonden we daar met zijn tweeën. Achteraf dachten we nog: ‘Wat als de baby’s nou niet begonnen te huilen of als er een of andere complicatie zou optreden? Hoeveel verstand hebben wij hier nou van..’
Maar goed, this is Africa.

Mijn grote vriend James is deze week met ontslag gegaan. James is een jochie van 6 jaar die twee stompjes heeft omdat zijn voetjes ernstig verbrand waren. Zijn moeder had twee jaar geleden ruzie met een of andere man. De man was zo boos op de vrouw dat hij het afreageerde op haar kind door zijn voetjes te verbranden met een kerosinelamp. Echt verschrikkelijk. Het is een ontzettend vrolijk jochie en hij klampt zich steeds helemaal aan me vast en vraagt altijd of ik hem op wil tillen. Hij hing altijd hele verhalen aan mij op. Het maakte hem niet zo veel uit dat ik per zin misschien maar 1 woordje kon verstaan. Zijn moeder vroeg of ik niet een foto van hem wilde maken waarop je zijn beentjes goed kon zien. Hij moest dan heel zielig kijken. Dan kon ik de foto aan mijn Nederlandse vrienden laten zien, zodat iemand hem kan sponsoren. Toen James voor de laatste keer optilde wilde hij niet meer weg. Hij moest huilen en wilde in het ziekenhuis blijven, haha. Over een maandje zie ik hem weer, want dan zal hij een operatie ondergaan uitgevoerd door de Flying doctors.

Op moment is water hier een groot probleem. Op het compound zie je allemaal mensen met tonnen water op hun hoofd lopen, omdat ze het uit een put moeten halen. Toen wij ook geen stromend water hadden, liep Jolanda met een ton naar de put toe. Binnen 5 minuten kwam er iemand in ons huisje om te vragen of we soms geen water hadden en binnen 10 minuten hadden wij weer stromend water. We schaamden ons hier best wel voor. Alle mensen hier moeten met water sjouwen en voor ons kan het binnen no time gefikst worden.

De mensen hier vinden ons blanken trouwens nog steeds erg interessant. Aandacht krijgen we genoeg. Soms is dat wel een beetje irritant. De mensen weten hier allemaal precies wat je aan het doen bent en elke dag moeten we weer uitleggen wat we allemaal gegeten hebben, hoe we het klaargemaakt hebben en hoeveel het heeft gekost. Ze willen echt alles van je weten!

Vrijdagavond zaten we thuis een beetje te niksen, toen we bedachten om de nachtdienst eens te verrassen met een zak chips. De verpleegkundige was erg verrast om ons te zien en ze was nog meer verrast door de zak chips. Chips is voor de mensen hier vrij bijzonder, omdat het ‘duur’ is. Twee andere collega’s kwamen ook even gezellig langs, waardoor we een leuk avondje op de afdeling hadden. Ik ben ook nog even langs geweest op de kinderafdeling. De kids waren erg verrast en ze vonden het heel grappig om mij in mijn normale kleren te zien.

Zaterdagavond zijn we uitgenodigd bij een van de dokters van het ziekenhuis. Samen met wat verpleegkundigen hebben we een gezellig avondje gehad met drankjes en Kenianen muziek!

Vandaag hebben we een heerlijk zondagje gehad. Toen een collega met een schaakbord langs kwam, en we hier een paar uur mee zoet waren, kreeg ik echt een ‘zondagmiddag gevoel’.

Omdat 2 weken op een afdeling toch wel erg kort is, blijf ik een weekje langer op de kinderafdeling en Jolanda blijft nog een week op de Maternity.

Tot volgende week!
Liefs