Week 6: Een rustige week

De week begon voor mij wat minder goed, namelijk; kotsend boven de wc. Gelukkig werd ik niet echt ziek, maar was ik gewoon even niet helemaal fit! Maandag ben ik daarom een dagje thuis gebleven van stage en ik heb de hele dag geslapen, waardoor ik er dinsdag weer tegenaan kon.

Deze week werden we er door moeder natuur ook even aan herinnerd dat we ons in het regenseizoen bevinden. Vol verwondering hebben we zitten kijken naar de harde regen en de vele flitsen. Het was pikkedonker buiten, maar wanneer het flitste, leek het licht even aan te gaan. Je kon het hele terrein gewoon zien! Wanneer de donder klonk, trilde het plafond. Toe we op een avond aan het eten waren en de stroom plotseling uitviel, kregen we het gevoel dat we in een spookhuis beland waren. Het enige licht dat we zagen werd veroorzaakt door de flitsen en scheen naar binnen door de kleine vierkante raampjes, wat er in het donker nogal ‘spooky’ uit zag. Er stond toevallig net een nummertje op wat perfect aansloot bij de situatie, waardoor het spookhuisgevoel werd versterkt. Altijd als de stroom uitvalt ben ik 2 seconden bang dat ik blind ben geworden. Dit check ik altijd door aan Jolanda te vragen of ze ook niks meer ziet. Dit keer was het niet nodig, want de flitsen zorgden er voor dat ik wel iets kon zien.

We zijn er ook achter gekomen dat we de ramen en deuren moeten sluiten wanneer het regent en de stroom toevallig eens niet uitvalt. Een van mijn grootste nachtmerries werd namelijk werkelijkheid toen wij dit niet gedaan hadden. Het begon met 1 vlieg (lees: insect met enorm grote vleugels dat een hard zoemend geluid maakt) en het eindigde met een aantal dat niet meer te tellen was. Ze kwamen allemaal op het licht af en al die vliegen bij elkaar maakten een super irritant en eng geluid. Het werden er echt steeds meer! Dit zorgde er voor dat ik volledig in paniek raakte. Ik stond van de week voor 1 spin al op de bank, laat staan hoe erg dít voor me was… Ik wist niet hoe snel ik onder mijn klamboe moest duiken, terwijl ik Jolanda alle beesten liet doden. Op een of andere manier vallen alle beesten hier ook na een tijdje vanzelf wel dood op de grond (ik denk omdat we te goed schoonmaken), maar als we daar op moesten wachten.. Jolanda, ik ben je eeuwig dankbaar voor deze heldenactie!

Op stage heb ik deze week vooral weer veel wonden verzorgd. Onder andere een wond die veroorzaakt was door een mes. Een jongen van mijn leeftijd was behoorlijk geraakt! Zo erg dat zijn darmen beschadigd waren, waardoor hij naast wat fikse wonden, ook een colonstoma had.

Net toen ik dacht dat er deze week echt een keer helemaal niks bijzonders ging gebeuren en ik me zelfs een beetje begon te vervelen op de afdeling, hoorde ik mijn collega schreeuwen: ‘Emergency!’ Een vrij jonge vrouw was aan het overlijden. Er werd nog van alles geprobeerd; zuurstof toediening, reanimatie, een injectie rechtstreek in het hart, maar het mocht niet baten.

Hoewel ik alles weer heb zien gebeuren en de vrouw nog erg jong was, deed het me allemaal vrij weinig. Gek genoeg lijkt het er op dat ik een beetje begin te wennen aan het feit dat je hier bijna elke dag iemand ziet overlijden. De mensen hier kijken ook zo anders tegen de dood aan dan dat wij Nederlanders doen. Iedereen gelooft hier zo sterk in God, dat ze goed weten dat ze het beter zullen hebben wanneer ze dood zijn, dan dat ze het hier hebben. Ik had er een gesprek met een collega over. Ze vertelde me gewoon dat ze hoopte dat ze niet oud zou worden. Nou, ik kon me nooit voorstellen dat iemand zoiets kon zeggen. Maar als je in omstandigheden moet leven zoals veel mensen hier doen.. Tja, dan zit er misschien ook wel wat in. Als mensen er zelf vrede mee kunnen hebben dat ze (vroeg) sterven, maakt het dat voor mij ook makkelijker om te accepteren.

Deze week hebben we ook weer een keizersnede mogen zien. Het blijft bijzonder om weer getuige te mogen zijn van een nieuw leven! Precies op het moment dat er uit de radio in de OK klonk: ‘I love my life, I love my life’, werd het kindje geboren. Dat was vrij hilarisch, waardoor we helemaal in een deuk lagen.

Toen ik op een middag naar mijn afdeling liep, werd ik geroepen door de anesthesist. ‘Atieno, come! I want to show you something!’ Ja, met Atieno bedoelen ze mij hier. Omdat mijn Nederlandse achternaam te moeilijk is, heb ik een Keniaanse gekregen. Je achternaam hangt in Kenia af van het tijdstip dat je bent geboren. Omdat ik ben geboren in de nacht, heet ik nu: Lisa Atieno.
Toen ik naar hem toe liep, stond hij samen met de arts onder een boom. Hij had een vliegje in zijn hand (kleiner dan die van onze plaag ;) ) en hij vroeg of ik die wel eens had gegeten. Toen ik met ‘natuurlijk niet’ antwoorde, stopte de arts een levende vlieg in zijn mond. Het gezicht dat ik toen trok was blijkbaar heel grappig, want ze lagen helemaal in een deuk. Ook de anesthesist at er een op, maar noway dat ík er een ging eten!

Vanaf week 1 dat ik hier zit, mis ik het om te winkelen. Haha, ik weet dat het erg is, maar ik heb gewoon zoveel zin om wat nieuws te kopen. Vrijdag zijn we daarom naar de tailor geweest om een jurkje te laten maken. We konden zelf een stofje uitkiezen en de jurk wordt helemaal op maat gemaakt. We zijn flink afgezet, maar goed, we hebben weer twee jaarsalarissen gedoneerd. Volgende week kunnen we de jurkjes ophalen. Ik ben benieuwd naar het resultaat.

Een leuke verrassing van deze week was een pakketje van mijn ouders uit Nederland. Er zat echt van alles in! Super leuk om wat uit Nederland te krijgen. Unox worsten, stroopwafels, pannenkoekenmix, etc. Een heel overlevingspakket dus. Er zaten ook wat dingen in voor de kinderen hier. Vandaag heb ik bellen geblazen met wat kinderen en we hebben een waterballonnen gevecht gehouden. Dat vonden ze geweldig! En ik ook trouwens ;). Ik word altijd weer zo blij van al die vrolijke koppies!

Dit weekend hebben we, zoals elk weekend, rustig aan gedaan. We hebben de was gedaan en we zijn nog even bij Henny langs geweest, omdat ze morgen weer terug gaat naar Nederland.

We hebben echt een rustige week gehad als we dit vergelijken met de vorige weken. Er zijn weinig bijzondere dingen gebeurd en dat vond ik eigenlijk wel heel fijn. We konden even lekker bijkomen van alles. Morgen begin ik op de kinderafdeling. Hier heb ik ontzettend veel zin in. Al was mijn eerst ervaring met de kinderafdeling nogal heftig, ik heb zo’n idee dat ik het wel naar mijn zin ga krijgen daar.