Week 5: Leven en dood liggen dicht bij elkaar

En er is al weer een week voorbij! Een week waarin we weer hebben genoten van de mooie dingen die we hebben gezien. Toch hebben we ook nare dingen gezien. Leven en dood liggen hier echt zo dicht bij elkaar. Regelmatig zie je op een dag iemand geboren worden en iemand overlijden.

Een hoogtepunt van deze week was toch wel het zien van twee keizersneden. Toen we op de afdeling aan het werk waren, werden we geroepen door het personeel van de ‘Maternity ward’ dat er over een half uur een keizersnede zal zijn.
Op het terrein van het ziekenhuis staat een klein oud gebouwtje waar met grote letters ‘Theater’ op staat. Dit is de OK en hier zou het allemaal gaan gebeuren. Toen we aankwamen, troffen we een hoogzwangere vrouw van 19 jaar oud aan op een brancard. Buiten, onder een afdakje. Ze lag hier helemaal alleen te wachten en te verkrampen van de pijn. Haar infuuszak lag gewoon op het brancard, waardoor haar bloed weer terug was gelopen in de lijn. We hebben de infuuszak maar opgehangen aan een spijker. Je moet toch wat! We waren al een tijdje aan het wachten, toen onze collega’s met de mededeling kwamen dat de anesthesist er nog niet was. De anesthesist was nog bezig met een keizersnede in een dorpje verderop. Op een gegeven moment stonden Jolanda en ik alleen bij de vrouw. Ze was aan het schreeuwen van de pijn. Tja, wij weten nou ook niet echt wat we dan precies moeten doen. Na anderhalf uur was de anesthesist er en konden ze eindelijk beginnen. We moesten ons omkleden en we gingen naar binnen. Hoe het er allemaal aan toe ging daar is volgens mij echt niet te beschrijven, maar ik zal het proberen.

Florence, het de zwangere vrouw, werd op de operatietafel gelegd. Ondertussen zette de anesthesist de radio aan. Al dansend op de muziek en al zwaaiend met de naalden legde hij zijn spulletjes klaar. Toen hij ons opmerkte kwam hij meteen naar ons toe en vroeg of we gingen flauwvallen. Dat leek hem namelijk wel heel erg grappig. Nou, we zijn inmiddels wel wat gewend. Natuurlijk gaan we niet flauwvallen. Florence gaf af en toe een schreeuw van pijn tussendoor. De arts kwam ook binnen, samen met een verpleegkundige. Dit is het team dat de ingreep gaat doen. Wat een lol daar binnen zeg. Alles ging op zijn dooie gemakkie zonder ook maar even naar de patiënt om te kijken. Jolanda en ik vonden het natuurlijk hartstikke zielig en we gingen bij haar staan. Eindelijk, ze mocht rechtop gaan zitten voor de ruggenprik. De anesthesist was echt een lolbroek want hij zwaaide nog een paar keer met de naald en hij draaide nog even een rondje op de muziek, voordat hij de naald in haar rug stak. De ingreep kon beginnen. De buik werd opengesneden. Ik was aan het kijken, maar had bijna geen tijd hiervoor. De anesthesist wilde namelijk wel eens weten hoe het nou eigenlijk is in Nederland. Het leek wel een kruisverhoor. Ik zei dat ik eerst even wilde kijken, daarvoor was ik immers gekomen. No problem, en hij danste weer terug naar zijn plekje. De ingreep was echt zo gefikst en er kwam een super schattig meisje ter wereld. (Ja, ik vind elk kindje schattig. Hier al helemaal!) Vol verwondering keek ik naar het kleine meisje en gelukkig, ze begon te huilen. Alles was helemaal goed. Ze werd meteen naar de afdeling gebracht. Moeders buik moest nog even dicht gemaakt worden. Ze kon een uur later pas naar haar dochtertje toe. Ze moest namelijk wachten tot het ophield met regenen, zodat ze naar de afdeling gebracht kon worden. Ik ging even bij haar zitten, feliciteerde haar met haar dochter en vroeg hoe ze ging heten. ‘Ze heeft nog geen naam’, was het antwoord. Vlak daarna volgde ‘ik geef haar jouw naam. Hoe heet jij?’ Wauw, dat was bijzonder zeg! Ze gaat haar dochter gewoon Lisa noemen, omdat ik zo heet!

Florence kon eindelijk naar de afdeling en de volgende patiënt kwam binnen. Deze vrouw was zwanger van een tweeling. Het zou alleen een aardig risicovolle bevalling worden. De tweeling had te weinig zuurstof en er was nog iets mis, maar wat dat precies was, kreeg ik niet mee. Ik had me maar voorbereid op het ergste..
De moeder was helemaal aan het shaken van de pijn of van de kou. Ik gok van het eerste. De ruggenprik deed zijn werk niet, wat er toe leidde dat ze keihard begon te gillen toen de chirurg begon te snijden. Ze werd meteen (zonder dat het haar medegedeeld werd) onder narcose gebracht. Het eerste jongentje werd vrij snel uit de buik gehaald, alleen hij huilde niet meteen.
Het andere jongentje ging wat lastiger. Ik zag alleen een voetje. De arts trok keihard aan het voetje, en er kwam een lijkbleek tweede jongentje uit. Ook hij huilde niet. Ze werden allebei op de kop gehouden en er werd tegen hun rugjes aangeslagen. De longentjes moesten droog worden. Ze moesten echt gaan huilen. Het was super spannend. Het ene jochie begon gelukkig te huilen en met hem ging het steeds beter. Het andere jongentje zag nog steeds lijkbleek en hij zag er echt levenloos uit. Ik dacht echt dat hij al was overleden. Uiteindelijk begon ook hij te huilen. Een paar dagen later hebben we ze weer gezien, en ze doen het hartstikke goed.

We hadden de smaak helemaal te pakken, want een paar dagen later stonden we weer bij een keizersnede te kijken.
Terwijl de buik nog open lag, riep de art ons. Hij wilde ons wat laten zien. Hoppa daar kwam de baarmoeder naar buiten. We kregen een gratis anatomielesje. Hij graaide iets dieper in de buik en daar kwam ook een stukje darm tevoorschijn. Hij liet de appendix (blindedarm) zien en nog wat andere dingen. Ik moet zeggen dat dit toch wel een stuk vetter is dan wanneer je het uit de boeken leert.

Dezelfde dag troffen we een meisje van 9 maanden aan in het ziekenhuis dat helemaal verbrand was. Haar moeder was aan het koken en er explodeerde iets, waardoor het kleine meisje alles over zich heen kreeg. Ik heb het verbrande meisje denk ik 5 seconden gezien. Langer kon ik het niet aan zien. Het beeld staat nog goed op mijn netvlies. Het hele lichaampje was verbrand. Verschrikkelijk om te zien. Kort nadat ik haar had gezien, was ze overleden.

Toen ik na de pauze weer op de afdeling kwam, dachten mijn collega’s nog even grappig te zijn. Ze zeiden dat ik echt even iets in het Swahili tegen een patiënt moest gaan zeggen, omdat hij dat altijd zo leuk vond. Toen ik bij de patiënt aan kwam schrok ik me rot. Hij was namelijk overleden.. Lachen dat mijn collega’s deden. Nou ik kon de humor er niet echt van inzien en mijn humeur was al niet al te best na wat ik voor mijn pauze had gezien. Ze vroegen allemaal of ik bang was om een lijk te zien, dat ik zo stil was. Het is lastig om uit te leggen, want voor hen is het veel normaler dan voor mij. Zij zien elke dag wel een lijk.

Drie keizersneden in een week waren natuurlijk nog niet genoeg. We hebben ook nog een gewone bevalling gezien deze week. Dit was echt super leuk, want we hebben geleerd hoe je de eerste controles bij een pasgeboren baby moet doen.
We hebben het kindje van top tot teen onderzocht en alles was helemaal goed! We leerden bijvoorbeeld dat een pasgeboren baby een aantal reflexen hoort te hebben. Toen we het duimpje naar het mondje deden, begon ze hier op te zuigen en toen we haar iets omhoog tilde, gingen haar armpjes de lucht in. Super gaaf om dit allemaal te testen en om het te zien. We mochten het kindje schoonmaken en naar haar moeder toe brengen.
Ik wist altijd al dat ik baby’s en kinderen helemaal geweldig vond, maar ik begin het me nu helemaal goed te realiseren. Grote kans dat ik op een kinder- of kraamafdeling wil gaan werken! Dat ‘bevalt’ me wel ☺ Ik heb baby Lisa ook nog even gezien en ik heb wat kleertjes gebracht.

Dit weekend zijn we weer naar Kisumu geweest om lekker te gaan zwemmen. De terugweg hebben we met het openbaar vervoer afgelegd. Dit was weer een hele ervaring! Eerst zijn we met de tuk tuk (een karretje met 3 wielen) naar het busstation gegaan. We kwamen over allemaal smalle weggetjes waar heel veel kraampjes stonden. Mensen verkopen hier echt van alles langs de weg. Niet alleen langs de weg trouwens. Als je in een auto of busje zit komen ze ook bijna naast je zitten om je wat aan te smeren.
We stopten op een super drukke plek waar het letterlijk zwart stond van de mensen. Er kwamen meteen allemaal mensen op ons af die onze tassen wilden dragen en voor ik het wist had ik zelf niets meer in mijn handen. Onze tassen werden op het dak vastgemaakt en we konden gaan zitten. Wat in Nederland onmogelijk lijkt, kan in Kenia met gemak. Met 20 man in een 12 persoonsbusje bijvoorbeeld. De deur kon niet eens dicht, omdat iemand er half uit hing. Toen we na een uur in Sondu aankwamen, gingen we met de piki piki de berg op naar Nyabondo. Uiteindelijk viel de reis ons reuze mee!

We hebben het weekend afgesloten met een feestje in Nyabondo. De studenten die hier op het terrein wonen gaven een feestje. Ik heb al aardig wat feestjes meegemaakt, maar zoiets als dit was toch wel weer apart. Zo begonnen we de party met gebed. Vervolgens moest iedereen een speech gaan houden. Als ik dat had geweten had ik ff wat voorbereid.. Die speeches gingen trouwens helemaal nergens over, dus zo erg was het niet. Na de speeches was het tijd om de cakes (die wij hadden meegebracht) aan te snijden. Dit gaat natuurlijk ook niet op een normale manier. We gingen met 6 man om de cakes heen staan en met zijn zessen sneden we met 1 mes de cakes in stukjes. Vervolgens moesten Jolanda en ik iedereen gaan voeren. Toen kon het feest pas écht gaan beginnen! Er werd geen druppel alcohol geschonken, maar als je niet beter wist zou je denken dat iedereen hartstikke dronken was. Ze gingen helemaal los! Maar wat kunnen die Kenianen dansen zeg.. om jaloers op te worden.

Vandaag zijn we nog even naar het st. Martin geweest samen met Henny en Edwin. Dit is een primary school waar veel gehandicapte kinderen wonen. Vandaag kregen ze computerles en de kinderen waren kleurplaten van de stad Kampen aan het inkleuren. Grappig om te zien! Een jongentje vroeg aan Jolanda of ze hem wilde sponsoren. Toch wel even lastig wat je dan tegen zo’n kind moet zeggen. Er zijn een aantal kinderen hard op zoek naar een sponsor, zodat ze naar school kunnen of hun school af kunnen maken. Mocht je hier meer info over willen of heb je interesse om een kind te sponsoren, stuur me dan even een berichtje!

Sorry, mijn blog is een beetje lang geworden dit keer.. En dan heb ik nog lang niet alles verteld. Ik verbaas me er nog steeds over hoeveel we hier elke dag weer meemaken.
Nogmaals bedankt voor alle lieve reacties en berichtjes. Dat doet me echt goed!

Tot volgende week!